Epistolarny dyskurs toczony w latach 1947–1968 między Zofią Kossak i Janem Dobraczyńskim dowodzi intensywności łączącej ich więzi. Przedmiotem badań były zawarte w korespondencji zwroty adresatywne i epistolarne podpisy. Poza formułami otwierającymi i zamykającymi list z podpisem analizowano adresatywy obecne w korpusie wypowiedzi epistolarnej. Zwroty adresatywne, stanowiące wykładnik więzi nadawczo-odbiorczej, u Dobraczyńskiego są stałe, konwencjonalne, w niewielkim stopniu urozmaicone są także jego podpisy. Kossak w jednym i drugim wypadku wykazuje się większą spontanicznością. Adresatywy reprezentują – konwencjonalne zsubstantywizowne formy przymiotników drogi i kochany, wykorzystywane pojedynczo lub zestawiane w szereg, dopełniane imieniem w postaci metrykalnej oraz deminutywnej i hipokorystycznej; potoczne i żartobliwe zwroty z członem tato i chłop oraz okazjonalne, aluzyjne określenia, wynikające z tematyki listów. Analizowanym adresatywom poza typową dla gatunku formą fatyczną da się przypisać funkcję denotatywną oraz ekspresywną.