W artykule opisano staropolskie konstrukcje zawierające wyrażenia i zwroty, konstytuowane wokół takich elementów, jak imię, imieniem, na imię, rzeczony, czusz, słowie, to jest, np. gora wysoka na imię Tabor; dziedzina rzeczona Zakrzewo; w mieście, jemuż jimię Kamon. Jak udowodniono, naśladowały one pod wieloma względami typowe grupy z przydawkami apozycyjnymi. W wielu wypadkach używano ich w tekstach zamiennie, np. zwolenik, czusz Jan / zwolenik Jan; rzece imię jest Jijon / rzeka Jijon; na gorze rzeczonej Galaad / ku gorze Galaad. Ze względu na cechy budowy oraz swoiste ograniczenia składniowe analizowane konstrukty stopniowo wychodziły z użycia wobec ekspansywnych i eksploatowanych do współczesności grup apozycyjnych. Ich stosowaniu nie sprzyjały analityczna budowa i utrudnienie w zakresie powielania schematu syntaktycznego. Składały się bowiem z większej liczby składników niż syntetyczne apozycje. Opisane w artykule wyrażenia funkcjonowały przed wszystkim w polszczyźnie średniowiecznej, ale na przykład na imię pojawiało się jeszcze w XVII wieku, a imieniem także we współczesnym języku polskim. W literaturze uznawano czasem frazy na przykład z czusz / toczusz, to jest czy słowie za apozycje. Jednak z uwagi na cechy definicyjne grup apozycyjnych należy je wyłączyć z tego zbioru.